Month: January 2020

Supertrots dat er nu ook een vijfde druk van Smalltalk Survival aankomt! #yay

Als student Nederlands is er eigenlijk maar één feestje dat er echt toe doet. Toen ik negentien was verlangde ik naar de Golden Ticket voor mijn persoonlijke chocoladefabriek. Van in een enorme tulle jurk dansen met Mulisch en Reve. Daar ben ik inmiddels wel een paar jaartjes te laat voor, maar dat mag de pret niet drukken. Totdat vrijdag definitief het oordeel van het CPNB valt droom ik van het Boekenbal!

Hoe werkt dat dan, dat boekenbal?
Nou, eerst moet je uiteraard een boek schrijven dat iemand wil uitgeven. Check!
Daarna moet je uitgever je bij het CPNB willen voordragen voor het boekenbal. Dat gebeurt achter gesloten deuren, dus ik heb geen idee wat er achter die besluitvorming zit, maar: check!
En nu is het wachten op het verlossende woord. Ik kijk vast naar enorme tulle jurken, dat kan nooit kwaad.

Zelfs als ervaren smalltalk koningin kom ik soms in situaties waar ook ik even niet weet wat ik moet zeggen. Zoals begrafenissen. De meesten van ons staan af en toe opeens in een zaal vol verdriet. Wat zeg je dan tegen de nabestaanden? Hieronder een aantal begrafenis smalltalk do’s & don’ts.

Do:

1. Zeg iets. Het maakt bijna niet uit wat, maar zeg iets. Liever iets sufs zeggen dan dat je nabestaanden krampachtig gaat proberen te vermijden. Dat hoeft echt niet briljant te zijn. Cliché’s zoals “Gecondoleerd met je verlies” of “sterkte de komende tijd” zijn prima. Ken je de nabestaanden van de overledene goed? Een knuffel zonder woorden is ook veel waard. Want dit is een van de naarste dagen van hun leven.
2. Vind je het heel moeilijk? Dan is een eerlijk “ik weet niet wat ik moet zeggen” ook volkomen gepast.
3. “Ik denk veel aan jullie” geeft aan dat je ook als ze niet voor je neus staan met ze meeleeft.
4. Deel een herinnering “Merel was zo’n leuke collega, altijd in voor een geintje. Ik weet nog dat we de la van collega Bert hadden gevuld met goudvissen. Ik zal haar positieve energie missen.” Zeker een vrolijke herinnering wordt gewaardeerd.

Don’t:

1. “Wat zie je er moe uit.” Altijd een rotopmerking en duh, natuurlijk ben je als je partner/moeder/beste vriend net is overleden niet altijd bezig met hoe je haar zit. Gewoon niet zeggen.
2. Vragen naar details: wie heeft haar gevonden? Is er een testament? Moet je nu je huis verkopen? Dit is niet de tijd of de plaats voor dit soort nieuwsgierigheid. Je verzint het niet, maar nabestaanden krijgen soms in de condoleance rij al een bod op de bijzondere muntencollectie of zelfs de auto van de overledene. Niet doen!
3. “Hoe gaat het?” is ook een lastige vraag. Wat denk je zelf?
4. En zeg nooit: “Het is beter zo.” Wie ben jij om dat te bepalen?

Verder zijn kleine gebaren zoals een kaartje sturen of na een paar weken bellen om te horen hoe het gaat heel fijn. Zet een herinnering in je agenda als je het anders vergeet.

Verder kun je onderling als gasten op een begrafenis wel eens in een neerwaartse spiraal terecht komen. Dat het gesprek alsmaar over andere begrafenissen en De Dood gaat, bijvoorbeeld. Onlangs raakte ik op een begrafenis in gesprek met Guido. Ik vroeg hoe hij de overledene kende. Dat is een uitstekende opener (al zeg ik het zelf) want je geeft ruimte voor herinneringen en anecdotes. Jammer genoeg nam Guido het als een uitnodiging om me uitgebreid te vertellen over iedereen die er ooit in zijn omgeving was overleden. Met meer details over de slopende ziekte van zijn moeder dan je zou verwachten van iemand die je helemaal niet kent. Hoe kom je weer netjes van een Guido af?

Optie 1: probeer het gesprek naar een neutraler onderwerp te sturen. Op “Al mijn klasgenoten zijn ook al dood” kun je ook doorgaan op “Wat akelig, waar zat je op school?”

Optie 2: netjes uit de voeten maken. Het is een begrafenis, je kunt makkelijk zeggen dat je de broer van de overledene nog even wilt condoleren. Doe niet al te moeilijk. Het is logisch dat je op een bijeenkomst met meerdere mensen wilt praten. Ga vooral niet teveel uitvluchten op elkaar stapelen “oh ik vind het zooo vervelend, sorry, ik moet nu echt met Edwin gaan praten.” Meer dan één keer sorry klinkt verdacht. Sluit het gesprekje netjes af met: “leuk om je gesproken te hebben, Guido.”

Meer Smalltalk Survival tips? Koop ons boek!